وقتی پای شعر یا خوشنویسی در میان باشد کسی با هنرمند بودن طلبه مشکلی ندارد اما همین که بخواهید پا را فراتر ازین بگذارید با تشکیک سفت و سخت عده ای از صاحب نظران رو برو می شوید که می پرسند آیا رسالت طلبه خلق اثر هنری به صورت مستقیم است یا باید در جت تربیت روحانی هنرمندان تلاش کند؟ این هم از گره های کور است. خیلی ها ایراد می گیرند که مثلا طلبه نباید دوربین دست بگیرد وفیلم بسازد وداستان بنویسد و امثال ذالک. اما این سوال که آیا این ها معادل های امروزی منابر ورسانه های گذشته که در گذشته ها در اختیار علما بود نیست؟ و بالاتر از این آیا کسی غیر از ان که صلاحیتش را دارد نباید از رسانه ها استفاده کند؟ و این سوال امروز پررنگ تر از همیشه وجود دارد که آیا وضعیت امروز رسانه های دینی ما از شبکه های دینی گرفته تا سریال هایی که قرار است دینی باشد مثل ماه مبارک رمضان حاصل همین نگاه حداقل و حتی المقدور پشت صحنه ای و نظارتی درباره رسانه برای آقیان علما نیست؟